برای ما

برای آنهایی که رفته‌اند، برای آنهایی که در گیرودار رفتن‌اند، برای آنهایی که امیدوارانه مانده‌اند:

روزهای آخرِ اسفند، کوچ بنفشه های مهاجرزیباست.

در نیمروز روشن اسفند
وقتی بنفشه‌ها را،
از سایه های سرد
در اطلس شمیمِ بهاران
با خاک و ریشه،
میهن سیّارشان ــ
در جعبه‌های کوچک چوبی
در گوشه‌ی خیابان، می‌آورند
جوی هزار زمزمه در من
می‌جوشد:

«ای کاش،
ای کاش آدمی وطنش را
مثل بنفشه ها
یکروز می‌توانست
همراه خویشتن ببرد
هر کجا که خواست»
در روشنای باران
در آفتابِ پاک.

خوب باشید :)